Editor’s Talk : Issue 31
“คนเราพบกันในวันหนึ่ง หากไม่ใช่การพบกันโดยผิวเผิน ย่อมต้องมีการผูกมิตร ปฏิสัมพันธ์เชื่อมต่อกัน เพื่อรอการจากลากันและกันในวันหนึ่ง” ใครคนนึงเคยบอกผมไว้อย่างนั้น
ในห้วงเวลาที่ชาวไทยกำลังโศกเศร้าเสียใจจากความคิดถึงที่มีต่อพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ซึ่งเชื่อว่าความรู้สึกนี้จะท่วมท้นทวีคูณไปอีกหลายเท่าเมื่อวันถวายพระเพลิงพระบรมศพมาถึง
ซึ่งแม้เราจะต้องเศร้าโศกมากแค่ไหน ชีวิตก็ยังต้องเดินต่อ สิ่งที่พอจะทำให้เราคลายเศร้าไปได้ นั่นคือการนึกถึงสิ่งดี ๆ ที่พระองค์ได้กระทำฝากเอาบนผืนดิน ผืนฟ้า และผืนน้ำ ของประเทศไทย
ในส่วนของตัวผม นอกเหนือจาการปฏิบัติพระราชกรณียกิจแบบราชประชาสมาสัยแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นภาพจำที่ผมมีต่อพระองค์โดยตรง ก็คือภาพแห่งการเป็นแรงบันดาลใจในการทำความดี เป็นการทำความดีแบบไม่มีเงื่อนไข ทำดีโดยไม่หวังอามิสสินจ้าง ทำดีโดยไม่หวังให้ใครชื่นชม รวมถึงการทำดีเพื่อให้ความดีนั้นถูกส่งต่อไปยังผู้อื่นในวงกว้าง
“การทำดีนั้นทำยากและเห็นผลช้า แต่ก็จำเป็นต้องทำ เพราะหาไม่ความชั่วซึ่งทำได้ง่าย จะเข้ามาแทนที่และจะพอกพูนขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันรู้สึกตัว แต่ละคนจึงต้องตั้งใจและเพียรพยายามให้สุดกำลัง ในการสร้างเสริมและสะสมความดี”
พระราชดำรัสของพระองค์ที่ผมยกมานี้ คือบทสรุปแห่งการทำดีที่ผมได้เล่าไป
ลองคิดดูนะครับ ถ้าเราทุกคนมุ่งกระทำความดีทั้งต่อสังคมและผู้อื่นให้ได้อย่างที่พระองค์ดำรัสไว้ สังคมของเราก็จะเต็มไปด้วยเรื่องดี ๆ คนดี ๆ ที่สามารถนำพาประเทศไปสู่สังคมอุดมคติในอนาคตได้
และหากวันนั้นมีจริง ผมเชื่อว่าพระองค์คงทอดพระเนตรเห็นและทรงปลาบปลื้มในสิ่งที่พวกเราร่วมกันทำนี้ … อย่างแน่นอน
